Drukuj

     

     26 lipca 2019 r., w piątek o godz. 20.00 w ramach Świętolipskich Wieczorów Muzycznych na organach zagrała Małgorzata Klorek. Grze na organach towarzyszyła Ewa Rułka na flecie

Dzisiejszy wieczór rozpoczęliśmy kompozycją Finał (Alleluja z Sonaty „Pascale”) Jacquesa-Nicolasa Lemmensa – belgijskiego kompozytora, organisty i pedagoga, który żył i działał w XIX wieku. Po studiach w Konserwatorium w Paryżu wrócił do Brukseli, gdzie w tamtejszej muzycznej uczelni objął klasę organów. Znany był ze swej pełnej wirtuozerii gry. Szczególnie brawurowo operował organowym pedałem, zainspirowany utworami na organy Jana Sebastiana Bacha, która w owych czasach była novum dla muzyki francuskiej. Wśród kompozycji organowych Lemmensa pojawiają się liczne improwizacje, Szkoła na Organy z roku 1862 i 3 sonaty organowe z roku 1874.

Ludwik van Beethoven, jeden ze słynnych klasyków wiedeńskich obok Haydna i Mozarta, nie zasłynął jako twórca muzyki organowej. To zupełnie nie był jego żywioł. Ale można dzieł tego kompozytora posłuchać w opracowaniach. Tak też stanie się za chwilę, kiedy usłyszymy Romance F-dur op. 50 Beethovena, napisany w roku 1798. Pierwotnie utwór przeznaczony był na skrzypce i orkiestrę z wyraźną rolą fletu i innych instrumentów dętych drewnianych.

Marcel Dupré zagościł na tegorocznym świętolipskim festiwalu po raz pierwszy. Jego Cortège et Litanieop. 19 nr 2 na organy (Orszak i Litania, istnieje także w wersji na organy i orkiestrę) to przykład monumentalnej, odkrywczej, pełnej barw i emocji francuskiej muzyki organowej I połowy XX wieku. Któż mógł tę muzykę czuć i rozumieć lepiej, niż ten wybitny kompozytor, syn organisty z Rouen, który kazał wybudować organy w swym domu. Dupré ukoczył z wyróżnieniem paryskie konserwatorium, otrzymał nawet słynną Nagrodę Rzymską (Prix de Rome, w roku 1914). Działał jako profesor organów w swej macierzystej uczelni i organista kościoła św. Sulpicjusza (Saint-Sulpice) w Paryżu. Wychował wielu znakomitych organistów i kompozytorów muzyki organowej. Do jego uczniów należał m.in. sam Olivier Messiaen.

Przed nami kolejna transkrypcja i odkrywanie twórcy mało znanego. Felix Borowski to kompozytor brytyjsko-amerykański, pochodzenia polskiego, urodzony w Anglii. Działał w Chicago, był związany z Chicago Musical College, którym kierował. Zmarł w roku 1956. Tworzył muzykę organową. Znane są jego pełne rozmachu sonaty organowe pisane na początku XX w. (1904, 1906). Był także kompozytorem muzyki orkiestrowej – napisał poemat symfoniczny Semiramis i 3 symfonie pochodzące z lat 30-tych XX w.

Adoracja (Adoration), której wysłuchamy, to utwór przeznaczony oryginalnie na skrzypce i fortepian.

Gerard Bunk pochodził z Holandii. Urodził się w Rotterdamie w roku 1888, zmarł w Niemczech w roku 1958. Był wybitnym organistą, który zostawił dla następnych pokoleń znaczny zbiór organowych kompozycji. Są wśród nich wariacje, preludia, sonaty, utrzymane w duchu muzyki niemieckiej, ale także utwory w swobodnej formie, często opatrzone literackimi tytułami. Do takich kompozycji należy Wiosna op. 16 nr 5.

Edward Elgar to jeden z najsłynniejszych twórców brytyjskich końca XIX i początku XX wieku. Autor słynnych wariacji Enigma z roku 1899, a także preludium symfonicznego Poloniaop. 76 (1915) opartego na motywach polskich, m.in. na melodii Mazurka Dąbrowskiego. Pozostawił symfonie, oratoria, utwory kameralne, ale także piosenki, utwory instrumentalne i marsze. Miniatura Salut d’Amour op. 12 (Witaj miłości) powstała w roku 1888 na skrzypce i fortepian. Ten piękny i słynny motyw muzyczny grywany jest w różnych wersjach instrumentalnych.

Nasz muzyczny wieczór w zabytkowych murach świętolipskiej świątyni zwieńczył utwór Feliksa Mendelssohna- Bartholdy’ego March d’Athalia pochodzący z większej kompozycji Atalia. Atalia Mendelssohna op. 74 to utwór z lat 1843-45 napisany do dramatu religijnego Racine’a. Jest to mniej znana kompozycja Mendelssohna, która stanowi przykład gatunku muzyki do tekstu literackiego; obok Snu Nocy Letniej, który powstał do dzieła Szekspira. Całość ma układ suity, składa się z kilku części, które rozpoczyna uwertura. Przed aktem IV pojawia się tryumfalny marsz, grywany jako samodzielny fragment orkiestrowy w oderwaniu od reszty dzieła.

Koncertu wysłuchało około 300 osób.

 

IMG_5324.jpg IMG_5325.jpg IMG_5327.jpg

IMG_5329.jpg IMG_5331.jpg IMG_5333.jpg

IMG_5335.jpg IMG_5337.jpg IMG_5339.jpg

IMG_5342.jpg IMG_5344.jpg IMG_5346.jpg

IMG_5347.jpg IMG_5350.jpg IMG_5352.jpg

IMG_5354.jpg IMG_5358.jpg IMG_5359.jpg

IMG_5360.jpg

 
fot.: Grzegorz Stępień